Επιστρέφουμε στο 2020 και την συνέντευξη του Γιώργου Τσιαντούλα. Εποχή που μόλις είχαμε γνωρίσει τον Covid και τις πρωτόγνωρες για την εποχή καταστάσεις.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπως και τα υπόλοιπα τρία παιδιά της οικογένειάς μου, ένεκα φανατικής μαμάς Θεσσαλονικιάς. Το μισό μου και μεγαλύτερο σόι ήταν πάντα εκεί, κι έτσι η παιδική μου ηλικία μοιράστηκε στα δύο. Απόλλων Καλαμαριάς, πεϊνιρλί με φρέσκο βούτυρο, παραλία, η φάτνη στην Αριστοτέλους, είναι μερικές σαλονικιώτικες εμπειρίες, που με κάνουν κατά το ήμισυ «τεμέτερον». Το άλλο μισό είναι θεσσαλικός κάμπος. Μεγάλωσα στα Τρίκαλα, στα δυο στενά,  σε μια τυπική επαρχιακή γειτονιά στα 90s. Σχολείο, μπακάλικο, φροντιστήριο Αγγλικών, ποδηλατάδικο, όλα σε απόσταση αναπνοής απ’ τη πόρτα του σπιτιού μου, και με πολλές (ευτυχώς) αλάνες για κανονικό παιχνίδι. Ξέρεις, το παιχνίδι που γινόσουν κόκκινος στα μάγουλα και η ανάσα σου τρέχει για ολυμπιακά ρεκόρ. Κυνηγητό, κρυφτό, μήλα, και πολύ κρυφτό, όλα φυσικά να παίζονται ακραία σοβαρά, και ανταγωνιστικά. Μια φορά στο κρυφτό κουτούλησαμε με τον αδερφό μου τόσο δυνατά, που εκσφενδονίστηκα 2 μέτρα μακριά. Το ένα μου μάτι μου είχε γίνει τριπλό απ’ το πρήξιμο, και μάλλον εκεί πρέπει να έσπασα τη μύτη μου, πράγμα που συνειδητοποιήσαμε στην ενήλικη πια ζωή μου, όταν χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση στο διάφραγμα. Οι γονείς μου ήταν και οι δύο γυμναστές σε σχολεία, αλλά πάντα ασχολούνταν με πάρα πολλά και διαφορετικά πράγματα, στα οποία φυσικά μας παίρναν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μαζί. Από χορευτικούς συλλόγους μέχρι τα χωράφια του πατέρα μου. Τότε μου φαινόντουσαν όλα  αυτά τόσο ανυπόφορα φορτικά. Το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω. Σήμερα όμως τους ευγνωμονώ, νομίζω για όλα αυτά. Μια φορά, θυμάμαι με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου φυτέψαμε 500 νέα δέντρα στο κτήμα του. Κερασιές, ροδακινιές, καστανιές, συκιές. Εγώ άνοιγα τρύπες με ένα φτυάρι και ο πατέρας μου με τον αδερφό, κουβαλούσαν νερό και φυτεύανε τα μικρά βλαστάρια. Όταν τελειώσαμε, βράδυ σχεδόν πια, θυμάμαι, να πέφτω κάτω ξερός στο χώμα και να κοιτάζω ψηλά. Υπήρχαν χιλιάδες αστέρια που πρόβαλλαν σιγά-σιγά που πρόβαλλαν ένα-ένα στο σούρουπο. Θυμάμαι να συγκινούμαι. Η συγκίνηση, με την έννοια της οποιασδήποτε συναισθηματικής ενεργοποίησης,  συντρόφευσε πολλές από τις παιδικές μου μνήμες, και αυτό το δίνω στους γονείς μου. Έτσι γνώρισα και το θέατρο.  Από τις κλασσικές παραστάσεις που βλέπαμε κάθε καλοκαίρι μαζί, που τελικά με οδήγησαν να στήνω δικά μου έργα στις διακοπές με πρωταγωνιστές τ’ αδέρφια μου, που φορούσαν ότι μπορείς να διανοηθείς για κοστούμια, μέχρι τα θεατρικά εργαστήρια και τις θεατρικές ομάδες στο σχολείο, κυρίως στο Λύκειο. Είμαι η κλασσική περίπτωση παιδιού, που του άρεσαν οι τέχνες, και καταλήγει να κολλήσει άσχημα μ΄ αυτές. Τελικά, διάλεξα εκείνη που συνεχίζει μέχρι σήμερα να ικανοποιεί το ίδιο μου παιδικό θέλω. Να παίζω.

Η δουλειά μου είναι η παιδικότητα μου σε επάγγελμα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ ή χαζορομαντικό, αλλά αυτό είναι. Και αφού χρησιμοποιώ κλισέ φράσεις, επίτρεψέ μου και το πάντα πετυχημένο «δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ξυπνάς χαρούμενος επειδή θα πας στη δουλειά σου». Κι αυτό ισχύει.  Δεν είναι κακά τα κλισέ. Όπως έλεγε κι ένας πολύ καλός μου σκηνοθέτης «τα κλισέ είναι αλήθειες που βρίσκονται στο ψυγείο, για όταν τις χρειαστείς». Καμιά φορά σε πρόβες ,παρατηρώ τον εαυτό μου που κάθεται και τρώγεται με κάτι πράγματα, τύπου η ευαισθησία της χειρονομίας σ’ αυτή την ατάκα. Παράνοια. Μπορεί να περάσουν, ώρες ή μέρες και να με απασχολεί μια χειρονομία και ο σωστός τόνος ευαισθησίας που πρέπει να εμπεριέχει. Ακόμα κι αν ακούγεται τρελό ή υπερβολικό, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κάθεται και,  πολύ σοβαρά, ασχολείται με τον σωστό τόνο ευαισθησίας που οφείλει να έχει αυτή η συγκεκριμένη χειρονομία. Ασχολούμαστε με τους εαυτούς μας, τοποθετημένους σε διαφορετικές πραγματικότητες, τους κριτικάρουμε, συνδιαλεγόμαστε και πληρωνόμαστε γι’ αυτό. Όχι βέβαια πάντα. Δεν είναι πάντα εύκολο το επάγγελμα. Κάπως οι καλλιτέχνες, στην πλειοψηφία τους, στη χώρα αυτή, ζούνε με παρανομαστή μια ψευτοφανταχτερή αβεβαιότητα. Πολλά γίνονται, πολλά αστράφτουν, αλλά λίγα αξίζουν και τελικά λίγα πληρώνονται. Εγώ, υπήρξα τυχερός. Έπεσα σε πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες/ανθρώπους, που ο καθένας χωριστά αγαπούσε πολύ ειλικρινά αυτό που πρότεινε και φρόντιζε όλοι του οι συνεργάτες να είναι καθόλα ευχαριστημένοι. Με θυσίες, με ξενύχτια, με πολλές πρόβες, κι άλλες πρόβες, και μετά πάλι πρόβες, αυτή τη δουλειά την αγαπώ. Μπορεί καμιά φορά να βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που τη διάλεξα, γιατί ο μισθός άργησε, ή δεν μπήκε ποτέ, γιατί βλέπω συναδέλφους μου να παλεύουν κυριολεκτικά για τα αυτονόητα, και θα ζηλέψω τον υπάλληλο στο Δήμο με το σταθερό του εισόδημα και τις διακοπές του και τον καθηγητή με τα δώρα του, αλλά πάντα θα υπάρξει μια αναθεματισμένη στιγμή που κάτι μαγικό θα γίνει, κάτι θα κουμπώσει, κάτι θα με συγκινήσει, και τελικά θα πω «Δεν θα μπορούσες να κάνεις άλλη δουλειά». Το λέω συχνά αυτό στον εαυτό μου, κυρίως για να μην το ξεχνάω, όταν η στιγμή αυτή δεν έρχεται, ή ξεθυμαίνει. Όλοι χρειαζόμαστε μερικά memos καλών αναμνήσεων, σαν φορητά συναισθηματικά power banks. Για τις περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Να αυτοφορτίζεσαι και κυρίως να μην ξεχνάς.

Νομίζω ότι θα με κατέτασσα στην κατηγορία των κοινωνικών ανθρώπων. Παλιά ήμουν περισσότερο. Επιζητώ το χιούμορ στη ζωή, γι’ αυτό και προσπαθώ να μην παίρνω τόσο σοβαρά τον εαυτό μου. Εκτιμώ τους ανθρώπους που κάνουν το ίδιο. Δεν μπορώ την αδικία. Δεν έχω χειρότερο από το να με αδικούν ή να βλέπω ανθρώπους να αδικούνται. Ψάχνω να βρίσκω το καλό και να το κάνω. «Καλό» είναι η ανακύκλωση, ακόμα κι αν λένε πως στην Ελλάδα δεν γίνεται και βλέπουμε κάτι βιντεάκια με το ίδιο απορριμματοφόρο να φορτώνει μπλε και πράσινους κάδους μαζί. «Καλό» είναι να ψηφίζεις στις εκλογές, ακόμα κι αν δεν είσαι πολιτικοποιημένος, ακόμα κι αν ξέρεις πως ίσως δεν αλλάξει και τίποτε με την ψήφο. Πολλά τα «καλα» εδώ που ζούμε, που ακολουθούνται από ακόμα πιο πολλά «ακόμα κι αν». Κι αναρωτιέμαι συχνά, αν αξίζει αυτό το περιβόητο «καλό». Που τόσος ντόρος γίνεται μέσα μου γι’ αυτό το καλό, και λέω ότι το ψάχνω, και θέλω να είμαι «ο καλός», να τα έχω «καλά με όλους». Και σου λένε, μα αφού το βλέπεις το σκουπιδιάρικο που τον αδειάζει το μπλε κάδο μαζί με τα χαρτιά υγείας, εσύ γιατί το πλένεις το γιαουρτάκι κάθε μέρα και το πετάς; Αφού το βλέπεις το θέμα, δυο κόμματα θα κυβερνάνε, τί πας και παίρνεις το ΚΤΕΛ κάθε φορά για να ψηφίσεις στο Μικρό Κεφαλόβρυσο; Εγώ τελικά λέω ότι αξίζει. Πιστεύω ότι πρέπει οπωσδήποτε και άμεσα να καταστρέψουμε αυτό το διεφθαρμένο DNA του Νεοέλληνα παρτάκια, που δεν λέει να φύγει απ΄ το πετσί μας, και ΝΑΙ, να το πλένουμε το γιαουρτάκι μας πριν το πετάξουμε,  και να παρκάρουμε σωστά το αυτοκινητάκι μας, και να ξεκινήσουμε επιτέλους να μας αφορούν όλα τα «μας» και όχι τα «σας» και τα «σου». Βαρέθηκα να ακούω για αυτά τα «δικά σου», των άλλων. Θα αλλάξω τα δικά μου, να γίνουν λίγο καλύτερα και μετά, αν θες, αν χρειάζεσαι, να βοηθήσω και στα δικά σου, για να γίνουν δικά μας.

Λοιπόν, σε άλλα νέα, ως απόλυτα αισθησιαρχικό όν, θα πω ότι με ενδιαφέρει πάρα πολύ το φαγητό και οτιδήποτε γύρω από αυτό. Απολαμβάνω ένα καλό φαγητό, σε οποιαδήποτε περίσταση, χαρμόσυνη ή και δυσάρεστη. Νομίζω όλοι μας μπορούμε να συνυπάρξουμε πιο ανθρωπινά όταν στο τραπέζι υπάρχει χωριάτικη, χόρτα, σαγανάκι και ψωμί.  Για τον ίδιο λόγο μ’ αρέσει και να μαγειρεύω, και κυρίως όταν πρόκειται να ταΐσω κι άλλους. Γι’ αυτό και μ αρέσει να καλώ σπίτι τους φίλους μου και να τρώμε όλοι μαζί. Σκέψου, ότι κάνω πολύ γυμναστική και για να μπορώ να τρώω όσο θέλω. Αυτό νομίζω λέει πολλά.

Από εκεί και πέρα, ζώ στο κέντρο της Αθήνας , οπότε οι επιλογές για διασκέδαση/ψυχαγωγία είναι πολλές. Πηγαίνω σινεμά, θέατρο, όταν προλαβαίνω, και στα κλασσικά μπαρ/καφέ. Θα ‘θελα να πήγαινα πιο συχνά για χορό, αλλά τα μαγαζιά αυτά έχουν εκλείψει από το 2008, όταν ακόμα ήμουν φοιτητής στην Αγγλική Φιλολογία. Ή ο κόσμος δεν τα ζητάει πια, ή εγώ μεγάλωσα αρκετά για μπαίνω στον κόπο να τα ψάξω. Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 12 σχεδόν χρόνια. Είναι μια πόλη που έχει τα πάντα, με τα καλά της και τα κακά της. Αγαπώ της μικρές γειτονιές της, το ιστορικό κέντρο, την μυρωδιά των νεραντζιών και των γιασεμιών  την άνοιξη, το απίστευτο κλίμα. Δεν μ’ αρέσει η φασαρία, η εξωφρενικά ανυπόφορη κίνηση, τα πανάκριβα ενοίκια, οι λίγες καλημέρες μεταξύ γειτόνων. Αν μπορούσε αυτή η πόλη να ξαναείχε ποτάμια και λιγότερα αυτοκίνητα, ίσως να μπορούσα να μείνω για πάντα.

Όσοι θέλετε να ασχοληθείτε με το θέατρο κάντε το τώρα. Αν οι γονείς σας δεν στηρίζουν, πάρτε με τηλέφωνο να τους μιλήσω. Είναι προτιμότερο να ξέρετε ότι κυνηγήσατε αυτό που θέλατε στο 100% παρά να ζείτε με την απορία και το κενό της επιθυμίας για όλη σας τη ζωή. Είναι λίγο και σαν του έρωτες τα όνειρα. Να λες «ναι αυτόν τον άνθρωπο τον θέλω, και θα πάω να του το πω». Μπορεί να φάω τα μούτρα μου, αλλά τουλάχιστον το έβγαλα από μέσα μου. Δεν είναι καλό πράγμα να κρατάς το θυμικό σου σε καταστολή. Όλα τα συναισθήματα είναι προγραμματισμένα για να βγαίνουν από μέσα σου, όπως ακριβώς λειτουργεί η εκπνοή. Πολλές εκπνοές με βαρίδια, σφηνωμένες σε δυο πνευμόνια, δημιουργούν, το λιγότερο, συνωστισμό, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Κι αυτό το λέω με σιγουριά γιατί εγώ παλιά τα κράταγα αυτά μέσα μου, όλα. Μεγάλο πρόβλημα. Μέχρι ποτέ έρχεται κάποιος, κάτι, μια αναλαμπή, ένα αστροπελέκι, και σε ταρακουνάει και σου αποκαλύπτει μια άλλη πραγματικότητα πιο απλή, πιο εκφραστική, πιο κούλ. Επουλώνονται πιο γρήγορα και αποτελεσματικά τα τραύματα όταν τα δείχνεις στους άλλους. Μπορεί να σου στερήσουν σχέσεις, φιλίες, ανθρώπους καμμιά φορά. Αλλά κάπως τελικά ξεμένεις με αυτά κι αυτούς, που πραγματικά αξίζουν. Σήμερα, εκτιμώ όλους τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να μοιράζομαι κάτι από μένα. Την οικογένειά μου, τους φίλους. Ακόμα κι αυτούς που καμιά φορά αφήνω στο «διαβάστηκε» από το 2017, σε μια πρόταση για καφέ, αλλά που θα τους συναντήσω ξανά στο δρόμο και θα είναι σαν μην πέρασε μια μέρα.  Αυτούς που κάπως ξεμακρύναμε ο ένας από τον άλλον. Αυτούς τους λίγους που «έφυγαν» από τη ζωή και ζωές ανθρώπων που νοιάζομαι.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, τεράστιο πράγμα. Η συντήρησή τους, η αξία τους. Είναι φυσικά άμεσα συνδεδεμένες με το θέατρο, αφού αποτελούν δομικό του συστατικό. Πολλές φορές έχει τύχει να μου διδάξει κάτι μια εμπειρία με ένα κείμενο για την πραγματική ζωή, ή να καταφέρω να διοχετεύσω κάτι από την πραγματική ζωή στη σκηνή. Πάντα στις συνεργασίες μου, ζήλευα, ειδικά μικρότερος, όλους τους συναδέλφους μου που κατευθείαν έβρισκαν μια δική τους προσωπική εμπειρία να μοιραστούν, που ταυτιζόταν κάπως με θέματα από  απ’ τον Όμηρο, τον Τσέχωφ, τον Σαίξπηρ. Εγώ ήμουν πάντα κάπως πίσω στις εμπειρίες. Και λογικό αν σκεφτείς, ότι ξεκίνησα να δουλεύω στα 22 μου και είχα συναδέλφους στα 50. Αυτή μου η ζήλεια λοιπόν, μόνο καλό μου έκανε, με οδήγησε τελικά στο να παρατηρώ περισσότερο τους ανθρώπους, τη ζωή, να ακούω τις ιστορίες τους και να συγκινούμαι σαν να ήταν δικές μου. Να διαβάζω βιβλία, να παίζω σε παραστάσεις, να ταξιδεύω και να ρουφάω όσα μπορώ από το καθετί. Ένας δάσκαλος μου έλεγε: « ο καλός ηθοποιός, ξέρει να παρατηρεί τη ζωή και τους άλλους». Κι έτσι κι έκανα.

Το 2015 έγινε μια εξαιρετικά καινούργια και ανανεωμένη τοποθέτηση του εαυτού μου απέναντι στο επάγγελμά μου. Δεν θα πω πως με στιγμάτισε, αλλά μου θύμισε για ποιο λόγο αυτό που κάνω έχει αξία και νόημα. Όταν ταξιδεύαμε ανά τον κόσμο με την ομάδα του Παπαϊωάννου, έτυχε να κάνουμε ένα masterclass μετά την παράσταση, σε ένα team που απαρτίζονταν εξολοκλήρου από επιστήμονες και ερευνητές, μέλη μιας μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας στην Ελβετία. Καθισμένοι όλοι οκλαδόν, σε ένα κύκλο, αρχίσαμε να λέμε τα ονόματα και την ιδιότητά μας, για να γνωριστούμε. Ξεκινήσαμε εμείς, οι συντελεστές τις παράστασης. «Χρήστος, είμαι χορευτής. Γιάννης, είμαι χορευτής. Με λένε Γιώργο, είμαι ηθοποιός». Λίγο αργότερα πήραν τη σκυτάλη, οι υπόλοιποι. «Με λένε Φρανκ. Είμαι βιολόγος, αυτή τη στιγμή κάνω έρευνα γύρω από μια νέα σειρά φαρμάκων για τον καρκίνο του μαστού. Χανκς, κάνω έρευνα γύρω από νέες πιο αποτελεσματικές μεθόδους εξωσωματικής». Ακούς λοιπόν για όλους αυτούς, που κάνουν κάτι πολύ χρήσιμο για την κοινωνία, πολύ χειροπιαστό, κι εσύ μετά ακούς τον εαυτό σου να λέει «ηθοποιός» και μετά μια φωνή μέσα σου να λέει «ποιον κοροϊδεύεις;» Κι όμως, το 2015 κατάλαβα και ξαναθυμήθηκα γιατί η δουλειά μου είναι χρήσιμη και άπτεται της αρχετυπικής  τελεολογικής λειτουργίας του θεάτρου και στην ίδια την ίαση. Κι αυτό έγινε, επιστρέφοντας για δυο φορές την εβδομάδα στα Τρίκαλα στη πόλη που μεγάλωσα, παραδίδοντας μαθήματα και φτιάχνοντας παραστάσεις με ερασιτέχνες, παιδιά και ενήλικες. Εκεί οι άνθρωποι, απαλλαγμένοι από κάθε ελιτίστικο καλλιτεχνικό κατάλοιπο, που συχνά συνοδεύει τον κλάδο αυτό σε μεγάλα αστικά κέντρα, μπήκαν μαζί μου σε μια απίστευτη διαδικασία δημιουργίας, έκφρασης και κατάθεσης, ερμηνεύοντας ρόλους και έργα με οδηγό το ένστικτο, με τρόπους που δεν μπορούσα να φανταστώ. Είδα ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε κείμενα του Τσέχωφ, να προβληματίζονται, να παίρνουν αποφάσεις ζωής διαβάζοντας κείμενα, να συγκινούνται ,να γελάνε, να γελάνε τόσο πολύ. Κάτι βρήκαν, κάπως οδηγήθηκαν σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Πόσο θα ‘θελα κάθε μέρα στη δουλειά μου να ζούσα σαν κι αυτούς. Από τότε δύο φορές την εβδομάδα επισκέπτομαι του μαθητές μου στο ΈΑΡ. Γεμίζω μπαταρίες και γυρνάω πίσω.

Περίεργη η περίοδος που διανύουμε. Μια πανδημία στο κόκκινο, μέτρα, νέα μέτρα, κι άλλα μέτρα. Παράλογο. Σαν ταινία καταστροφής μοιάζει αυτή χρονιά. Ανυπομονώ να φύγει και εύχομαι πάρει μαζί της όλες τις φυσικές καταστροφές, την ανεργία, τα πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα, και αυτή την αφόρητη αβεβαιότητα. Αυτή ίσως είναι και η λέξη που περιγράφει τη κατάστασή μου, τη στιγμή που σου γράφω όλα αυτά. Ήλπιζα αυτό το στρογγυλό το είκοσι στη χιλιετία να ήταν και το τυχερό. Δυστυχώς όμως… Προσπαθώ να μένω αισιόδοξος, να διατηρώ τη ρουτίνα μου. Περιμένω να ανοίξουν καινούργιες δουλειές, και να δοκιμαστώ σε καινούργια θεατρικά μονοπάτια. Αλλά φροντίζω να μην λέω πια πολλά για όσα έπονται. Κυνηγάω ότι μπορώ στο τώρα και απλά εύχομαι τα πολύ βασικά και ουσιώδη, όπως η υγεία. Αυτό.

Ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες την ευκαιρία να γράψω την ιστορία και τις σκέψεις μου. Είχα καιρό να το κάνω και συνθέτοντας αυτά τα κείμενα, στο τέλος έμεινα με ένα όμορφο συναίσθημα. Είναι πάντα καλό να γράφεις τις σκέψεις σου. Να τις μοιράζεσαι. Στις δύσκολες αυτές τις στιγμές, που δεν ξέρουμε αν θα ξημερώσει αύριο ένα καινούργιο lockdown ή ένα νέο κύμα κρουσμάτων, προσκαλώ όλους, να θυμούνται να εκφράζονται. Να μην τρομοκρατούνται, να θυμούνται την δική τους ιστορία τους, γιατί όχι να την γράφουν και σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Οι ζωές όλων αποτελούν μικρά, συνεχώς εξελισσόμενα, μυθιστορήματα. Σε όλα αξίζει μνεία. Ας θυμόμαστε να την κάνουμε στον εαυτό μας. Να του λέμε ευχαριστώ και μπράβο, όταν το αξίζει.

Όνοματεπώνυμο: Τσιαντούλας Γιώργος
Ημερομηνία γέννησης: 29/04/1990

Αθήνα, Σεπτέμβριος 2020